Koolstofdatering: Het Verleden Ontrafelen.

In circa 1950 stuitte de Amerikaanse wetenschapper Libby op de koolstof-14 methode, waarmee de ouderdom van organische materialen kon worden vastgesteld. Hierop volgend richtte de fysicus Hessel de Vries in Groningen een 14C laboratorium op, op aanbeveling van Van Giffen. Dit leidde tot de oprichting van het Centrum voor Isotopen Onderzoek (CIO) aan de beta-faculteit van de universiteit. Dit vormde een belangrijk keerpunt in archeologie, aangezien het vanaf dat moment mogelijk werd om archeologische monsters direct te dateren met behulp van metingen, in tegenstelling tot indirecte bepalingen gebaseerd op culturele associaties. De methode is geschikt voor het dateren van diverse materialen zoals hout, houtskool, veen, botten, schelpen, en meer. Koolstof-14 (14C) is een radioactief isotoop dat van nature voorkomt en wordt geassimileerd door levende organismen via de voedselketen. Na het overlijden van een organisme vindt enkel radioactief verval plaats, waarbij na 5730 jaar (de halveringstijd) de helft van het oorspronkelijke gehalte is verdwenen. Deze methode is bruikbaar tot ongeveer 50.000 jaar terug in de tijd.